مراحل زندگی

گاهی باید خودت را رها کنی، همچون موهای سپرده دست باد. بی هوا راه بروی و راه بروی و آواز بخوانی و راه بروی.

گاهی باید خودت را در گذر زمان رها کنی، باید سنگینی باری که روی ذهنت گذاشته شده است، تحمل نکرده و بیرون بریزی هر آنچه را که سنگینی می کند..

گاهی برای ذهنت تهوع را هدیه کن، بیرون بریز هر آنچه را که سنگینی می کند و می آزارد. این بیرون ریزی می ارزد حتی به تلخی پس از آن..

پر از حس و حال، پر از خاطره های قشنگ.

امروز مسیر خانه تا مدرسه را به یاد آن دوران پیاده رفتم، چه حس زیبایی بود، پر از رنگ و خاطره .

بسیاری از چیزها تغییر کرده بودند، ولی مسیر همان بود.

امیدوارم مسیر زندگیم پس از سالها که خواستم برگردم و خاطره هایم را مرور کنم، به این قشنگی باشد.